Santorini

Helen Frankenthaler (1928–2011) Estatu Batuetako XX. mendeko artista garrantzitsuenetakotzat jotzen da. Espresionismo Abstraktutik Kolore Eremuen Pinturara, 50 urtetako bilakaera piktorikoak konbentzio plastiko tradizionalak desafiatu zituen. “Busti eta zikindu” teknika berritzailea erabiltzen hasi zen 1952an, disolbatzailearekin diluitutako olio-pinturarekin, eta, ondoren, 1962tik aurrera, akrilikoarekin, bultzada berri bat eman zion abstrakzioari, pigmentua pintzelarekin aplikatuz, isuriz, tantaka botaz, belakiekin maneiatuz edo prestatu gabeko mihisearen gainetik arrastan eramanez, estudioaren zoruan jarrita. Kolorea eta espazioa menderatzen zituen, eta horri bat-batekotasun intuitibo batek erraztutako sormen-prozesua gehituta, mihise eta paper gaineko pinturen corpus oparoa sortu zuen.

1950eko hamarkadan, pintore gazteak bizitza bohemioa zuela, Clement Greenberg arte kritikari estatubatuarraren bitartez, New Yorkeko Eskolako beste artista batzuk ezagutu zituen; hala nola, David Smith, Lee Krasner, Jackson Pollock, Willem eta Elaine de Kooning, Franz Kline, Adolph Gottlieb edo Barnett Newman. Pollocken lana lehendabiziko aldiz New Yorkeko Betty Parsons Galleryko erakusketan ikusi zuen 1951n, eta Springs-en, East Hamptonen (Long Island) zuen estudiora bisita egin ondoren, horrek guztiak izugarrizko eragina izan zuen Frankenthalerrengan. Zuri-beltzeko esmaltearekin eginda zeuden Pollocken garai horretako obrak, eta keinuz eta sinboloz beteriko keinuzko abstrakzioa inspiratu zuten margolariarengan. Pollocken antzera, Frankenthalerrek mihisea prestatu eta inprimatu gabe jartzen zuen lurrean zuzenean, eta pintura modu ez oso konbentzionalean aplikatzen zuen, pintzelekin, belakiekin edota atzamarrekin ere manipulatuz. Bustitzeko eta zikintzeko  teknika artistarekin batera eboluzionatzen joan zen, baina pintura abstraktu on batek espazio-sentsazio dinamiko bat lortu behar zuela uste zuen, eta hori etengabe mantendu zen haren ibilbidean.